Pagmamahal Sa Pelikulang All About Love

Kung na-in-loved ka na at nasaktan, siguro gets mo ito. 

Maaring sa iyo ay baduy ang sinusulat ko, pero siguro naman, mayroon kahit papaano isang tao sa mundong ito, na makaka-relate dito, di ba?

Tatlo ang kuwento ng pelikula, tatlo na ang tema ay pa-tungkol sa pag-ibig…sa pagmamahal…kung paano ito umusbong…kung paano ito nawala…at kung paano nanumbalik sa bawat puso ng mga karakter ng pelikulang ito ang salitang “pagmamahal “.

Mas natutuwa akong nanoorin ang mga pelikulang tulad nito, na may laman ang mga dialogue…yun bang mapag-iisipan mo ang kahulugan nito at maiiugnay mo sa totoong buhay…maari sa personal mong karanasan o kaya sa isang kakilala mo, kaibigan mo man o mahal sa buhay.

Pero mas magiging makulay ang dating sa tainga mo kung sa iyong sarili ang pinatutungkulan nito, di ba?

Sige nga…tingnan natin ang ilang mga sinasabi ng mga karakter ng pelikulang ito. 

Malay mo…sapol ang puso mo dito, okay ba?

“Sabi mo dati, minsan ang sakit kailangang nakikita…nahahawakan, para mailabas… para maiwala.  Kaya ito, naisip ko na ilabas sa cassette na ito ang lahat ng sakit na       nararamdaman ko…so I can let you go…so I can lose you…”

Nangyari na ba sa iyo na naging bilanggo ka ng isang kahapon.  Yun bang sa tagal na panahong nagdaan, hanggangng ngayon ay tinatanong mo pa rin sa sarili mo kung naka-moved-on ka na nga ba o nandiyan pa rin siya sa puso mo at kaluluwa?

Naroon ang pangamba na mag-krus ang landas ninyo muli…na nasa sulok ng isipan mo, na habang naglalakad ka sa isang mall, makasalubong mo ang ex mo, may kasama kaya siya, asawa kaya o maging bagong lover? O baka naman, may anak na karga-karga…

O baka naman sa tuwing maririnig mo ang theme song ninyo, di mo mapigilan ang di maluha…ganyan ka ba?

Maging sa kuwentuhan man lang na kasama mo ang ilang common friends ninyo, sa isang hindi sinasadyang pagkakataon ay  nabanggit ang pangalan niya…

May kirot ba sa puso mo nang marinig mo ito?  Maikukubli mo ba ito sa pilit mong pag-ngiti sa mga kaibigan at kakilala? Maitatago mo ba ito sa iyong mga mata na hindi mamumula at dadaluyan ng mga luha?

O baka naman maging defensive ka lang, pero ang sugat ng puso ay naroon pa rin…

Bakit nga ba, kay hirap kalimutan ang isang taong minahal mo ng lubos?

Bakit mas lalong masakit kung malalaman mo na yung ex mo, naroon at may bago ng iba…masaya at bakit parang napakadali sa kanya ang mag-move-on?

Samantalang ikaw ay naroon pa rin at nalulunod sa pighati, na di mo malaman kung paano mabuhay ...mula nang kayo ay nagkalayo?

"Siguro nga…kailangan mong umalis. Minsan, kailangan mong gumawa ng mali…, para  malaman mo na hindi iyon ang solusyon sa problema mo."

Paano nga ba ang dapat gawin?

Sa pamamagitan ng pagtakas sa realidad ng iyong buhay?  Magiging bulag ka na lang ba para di makita ang mga sakit na dinaranas mo sa ngayon?  O kaya’y maging bingi, upang di marinig ang sigaw ng puso na mahal mo pa rin siya sa kabila ng lahat?...

Saan nga ba dapat pumunta?

Hindi naman pagtakas ang solusyon, hindi ba? Maaring ibig sabihin nito ay lisanin mo kung ano man ang ngayon, para makita mo kung anuman ang para sa iyo bukas...

"Bullshit! Don’t you dare talk to me about pain, Lia. Hindi lang ikaw ang taong nawalan ng minahal…at hindi lang ako.

Lahat ng tao sa  mundong ito…nasasaktan. 

At walang obligasyon ang mundo na protektahan ka…hindi dahil sa mabait ka o meron kang mabuting puso. 

Di ibig sabihin niyon ay makaka-iwas ka sa sakit… iiwanan ka o lolokohin ka. 

It doesn’t work that way.  Pero pinipili ng tao ang magmahal.  Pinipili mo paulit-ulit…, dahil kung hindi, para mo na ring pinili na huwag ng mabuhay."

Hindi ba dapat ganyan ang iyong maging pananaw?  Lahat naman tayo, nakaramdam ng ganito...kung paano ang magmahal...kung paano ang masaktan...at kung paano muling magmahal.

Dapat lang na tayo’y maging handa sa mga bagay na ito.  Ika nga eh, “take the risk of getting hurt, if you want to find the love you are looking for”.

"Hinahanap ko siya kasi…kailangan kong maniwala na mayroong tao na kayang magmahal ng wagas…ng totoo…ng tunay…ng habang buhay…masama ba iyon?"

Ako rin, gusto ko rin paniwalain ang sarili ko na mayroong tao na kayang magmahal ng wagas...ng totoo...ng tunay at ng habang buhay.

Walang masama sa paghahanap ng taong ganyan….lahat naman tayo, hindi ba...ganyan ang hanap sa buhay?

Natatawa nga ako sa sarili ko, dahil simula ng ma-adik ako sa panonood ng tele-nobela, doon ko nalaman na baka nga mayroong ganoong tao na mamahalin ako ng buong-buo.

Kasi nga po, karaniwan sa mga istorya ng mga tele-nobela na ito ay tungkol sa pagmamahalan ng tunay at wagas.

Tulad yung “Love To Kill”, hanggang kamatayan ay magkasama sila. 

Pati na rin yung “Love Letters”, naku, eh ilang baldeng luha ang nawala sa akin sa kakaiyak ko, isama mo pa dito yung kina Piolo at Juday, “Sa Piling Mo”.

Pero hindi ba, isa lang naman ang gusto natin sa buhay, yung maging masaya tayo?

"Handa na ito…(puso)…pasusunurin mo na lang ito…(isip).  Anak, ang puso matibay…nasasaktan lang iyan…gumagaling iyan…bumabawi…ituloy mo na ang buhay mo…"

Ganyan nga, maging matibay sa “suntukan” ng pag-ibig. 

Kung sakaling gumaling na ang sugat na iyong puso,  di ba, dapat lang na muling sumubok kung paano ang lumaban at kung paano ang muling magmahal. 

Dapat ay huwag nating gawing dahilan na nasaktan tayo minsan, para hindi tayo muling magmahal. 

Handa na naman ang puso, pasunurin mo na ang iyong isip sa larangan ng pag-ibig.

"Bakit nga ba tayo nagmamahal…

Nakakatakot na nakakatuwang isipin na handa kang gawin ang lahat, para lang     ibigay ang lahat, para sa pag-ibig…

May nagsabi sa akin…

Minsan, kailangang hahawakan mo yung   sakit…para mapakawalan mo siya.

Kaya ginagawa ko ito ngayon,

Ibinubuhos ko ang lahat ng hinanakit ko sa mundo…

Pakakawalan ko na at magsisimula ulit ako.

Hahayaan ko na ang sarili ko na masaktan.

Hahayaan ko na ang sarili ko na maging punching bag ng mundo.

Dahil alam ko, na ako man ay manununtok at lumalaban din.

Kasi iyon naman ang point, di ba?

Ang mabuhay at malamang…nagmahal ka…at minahal ka…"

Kay sarap damhin, kung malalaman mo na minsan ay nagmahal ka, nasaktan, at      handang muling magmahal…

Kaysa naman sa nagmahal ka, pero hindi mo nakayang lumaban dahil natakot kang     masaktan.  Dahil dito, hindi mo nalaman kung ano nga ba ang kahulugan ng nagmahal at nasaktan at muling magmamahal…

Hindi ba mas matamis isipin na kung magmahal kang muli, ay may panibagong lakas ka upang maipahayag mo ang pagmamahal mo sa buong mundo?

Hindi ba may ibang tunog na ang bawat halakhak mo sa tuwing kasama mo ang iyong mga kaibigan habang kayo’y nagkakape...

Mabanggit man ang pangalan ng dati mong minamahal, ay nakangiti ka pa rin at nagagawa mo pang magbiro…

At kung sakaling masalubong mo man siya sa mall, kasama man ang bago niyang kasintahan, taas noo mo pa itong babatiin at ngingitian na para bang ang nakita mo lang ay yaong nalayong kabigan o kakilala…

Handa ka nga ulit na muling magmahal…


Originally Written dated September 2006

Feeling Senti...

Atlantic Methanol Production Company, LLC, Punta Europa, Malabo, Equatorial Guinea

Last Saturday, as usual overtime kami as one of our Houston big bosses was here.  We prepared and updated tons reports, and we felt so tired and feeling ko, nasusuka na ako sa kakatrabaho dito…pero siyempre, konting tiyaga...konting tiis...alam mo ang ibig kong sabihin, di ba? Saan ka pa...

We decided to stop at around 3PM, so at least may time pa kaming maglaro ng tennis, just in case na di umulan. 

We really need to play tennis dahil ito lamang ang pinaka-exercise namin.  Kung hindi, naku, lalo pang bubundat ang mga tiyan namin dito.  Dahil trabaho, kain, tulog lamang ginagawa namin dito.  O di ba? Feeling hari...pero yan ang akala mo...

Akala mo lang na madali, dahil halos iilan lamang ang mga bagay na maari mong gawin dito…kain, tulog, trabaho…pero minsan naiisip mo, mukha yatang deprived ang activities mo…mukha yatang di na kasiya-siya ang ginagawa mo sa halos araw-araw na nagdaan.

Saan ka pa…di siyempre sasabihin mo, sige lang, sakripisyo lang...alang-alang sa pamilya mo...

Sila na naghihintay sa iyong bakasyon…sila na naghihintay ng iyong pag-uwi, kasama na rito yaong mga taong kamag-anakan incorporated…

Basta kumita ka lang ng dolyar para sa kanila, okay na, kahit na nga pababa ng pababa ang conversion nito.  Dati ay P56, aba ngayon, magkano na lang, P46 na lang.  Talo ka…kainis talaga.

Malapit na ang June, malapit na rin ang bakasyon ko…he he he, sarap bumalik sa Pinas…

Makakasama ko na rin yung mga mahal ko sa buhay at siyempre yung taong naghihintay sa aking pag-uwi…(sino kaya iyon?)…secret…

Nanputsa naman o, umulan na naman…paano pa kami makakapag-tennis nito. 

Ibig sabihin nito, magkukulong naman ako sa kuwarto at magmukmok. 

Ibig sabihin, susukatin ko na naman ang bawat pulgada ng apat na sulok ng kuwarto ko, na baka lang naman na may nabago dito…eh kaso, ganoon pa rin…asa ka pa.

Para ka namang bago ng bago...tanong ng utak mo...

Eh ano pa ang pagbababago diyan sa kuwarto mo…eh parehas lang naman ang laman niyan?…

Oo nga, mag-aanim na taon na nga pala akong nag-tratrabaho dito, pero ano na nga ba ang na-achieved ko?

Ano na nga ba ang mga nangyari sa akin…sa amin ng mga kasamahan ko dito sa malayong lugar mula sa Pinas?

Hmp..minsan nga, ayoko ko ng isipin ang mga ito, dahil talaga naman na nakakalungkot…

Akala lang ng iba na masarap ang kumita ng dolyar…masarap ang feeling na may laman ang bank book mo na sa tuwing mag-wiwidraw ka, abot hanggang tainga ang ngiti sa iyo ng bank manager, dahil sabi nga nila…preferred client ka nila…

Paano naman, sa kada uwi mo sa Pinas, may paabot ka sa kanila ng tsokolate, o dili pagka-minsan naman ay key chain na galing pa sa Paris…hay buhay…

Heto na naman ako, nakahiga sa kamang kapiling ko sa loob ng anim na taon…kamang naging bahagi ng nag-iisang mundo ko…kamang laging naghihintay sa akin sa tuwing pag-uwi ko galing sa trabaho na talagang maasahan mo, dahil siya yaong sumasalubong sa akin at waring nag-aanyaya at para ako’y kanyang yakapin.  At bawat dantay ng kamang ito sa aking katawan, talaga namang pumapawi ng aking pagod…

Paglapat pa lang ng aking likod sa kamang ito…para na akong pinaghehele…at waring kay sarap ipikit ng aking mga mata…iunat ang aking mga paa…yakapin ang unan na naging bahagi ng kamang iyon…at huwag kalimutan ang kumot sa siyang saklob ko sa bawat gabing nagdaan…

Hay buhay…feeling senti na naman..

Bakit naman kasi ngayon pa umulan..wala tuloy akong magawa…manood naman ng TV, boring naman, kung hindi MTV, balitang puro Iraq, bird’s flu, at kung anu-ano pa…nakakasawa…

Wala lang, nakatuon lang ang mga mata sa kisame…nag-iisip pero sa totoo lang…wala namang iniisip…

Pinipilit isipin ng isipan ko kung ano pa ba ang dapat kong isipin, pero bakit walang maisip ng isip ko na nagiging dahilan tuloy kung bakit ito nagiging palaisipan sa akin...tanong ko nga eh, dapat ba talagang isipin ko ang hindi naman dapat isipin…

Nabubuwang na talaga ako…

Pabigat ng pabigat ang pakiramdam ng ulo ko, nanakit na ang batok sa pagkakahiga, kaya napilitang tumagilid at isangkalan ang kamay sa ulunan…

Hindi ko namalayan ang pagpatak ng luha sa aking pisngi na kanina ko pa pinipigilan…

Kaya nga ba ayoko nang nagkukulong ako sa kuwartong ito eh…hayan na naman feeling homesick na…

Isang buwan na lang ang hihintayin ko, konti na lang at sa wakas makakabalik na ulit ako sa pamilya ko…

Sa pagtanaw ko sa maliit ng bintana sa kuwartong iyon, nakita ko na lalo pang lumakas ang ulan…

Mabuti na lamang…narito si kamang laging maasahan…

Mabuti na lamang, narito rin si unan na aking yakap-yakap…

At huwag kalimutan…si kumot na laging naroon…panlaban sa gabing malamig…

Sila ang mga kabigan ko…at ilan pa kayang taon ang pagsasamahan namin…

Ilan pa kayang tag-ulan o maging tag-araw ang bubunuin namin sa pagkita ng dolyar…

Ilan pa kaya…ahh…bahala na si Batman...pati na rin si Superman…

Trabaho pa ng trabaho hanggang kaya pa…hindi para sa sarili…isipin na lang na para sa pamilya…

Trabaho pa ng trabaho hanggang kailangan pa, basta narito ang pagkakataon na mabigyan mo ng magandang bukas ang mga mahal mo sa buhay…

Sige lang, trabaho pa ng trabaho hanggang nariyan sila…sina kama, unan at kumot.

- Originally written dated March 2006.

Sa Pisong Text

Sa Pisong Text

Piso ngang naturingan ang presyo na iyong pag-text,

Kaya naman ako'y naghahanap agad ng isa pang ka-next.

Ang iyong mga message na nagdudulot sa akin ng aliw,

Para naman malinis ang utak at puso kong may agiw.

At sino naman si ikaw na nagsabing ako'y isang jetsetter,

Ako'y hamak na trabahador dito, na siyang aking bread en butter.

Kaya naman, ako'y padalhan sana ng iyong mga letter,

Para mapasalamatan ko naman, pati na iyong mader.

O hayan, ginawa kita ng tula, na tanging para sa iyo,

Dahil gusto kong makita kang masaya, at di na parang hilo.

O hayan, napapangiti na kita, at napapasaya pa,

Kaya naman ako rin, ngayo'y naliligayahan na.

Naku po, naku po, ako yata ay nasukol,

Nahuli ako ng boss, na nagbubulakbol.

Aba't para siya pa ang may katwirang magmaktol,

Di na ako binigyan ng bonus, kahol pa ng kahol.

Kahit na nga ako'y malungkot at dito’y nalulumbay,

Walang magawa dito, kundi isipin ang buhay.

Mabuti na lamang, may nagbigay ng kulay,

Na mula sa kaibigan, dahil sa pisong kanyang alay.

Salamat po sa pisong text!!!!

- Originally Written Dated January 2008

Photos Taken at Leslie Restaurant, Tagaytay During Johan Smith's Manila Visit

Dated January 29, 2006